![[TheoLog.pl/Zasoby/IMG/Różaniec biblijny_header.png]] # Różaniec Biblijny **[[#Tajemnice Radosne]] | [[#Tajemnice Światła]] | [[#Tajemnice Bolesne]] | [[#Tajemnice Chwalebne]]** ## Wprowadzenie - [[Historia modlitwy różańcowej]] - [[Jak odmawiać różaniec]] - [[Wprowadzenie#Kiedy odmawiać?|Kiedy odmawiać?]] - [[Często zadawane pytania (FAQ)]] ### Czym jest różaniec biblijny? Różaniec biblijny to sposób modlitwy różańcowej, który łączy każde „Zdrowaś Maryjo” z konkretnym fragmentem Pisma Świętego. Metodę tę popularyzuje Edward Sri w książce [_Praying the Rosary Like Never Before_](https://amzn.eu/d/eQ5I4bs) i na podstawie tej książki przygotowano poniższą pomoc. Celem jest głębsze wejście w tajemnice życia Jezusa i Maryi poprzez kontemplację Słowa Bożego. ### Jak to działa? Zamiast odmawiać dziesiątkę jednym ciągiem, przed każdym „Zdrowaś Maryjo” odczytuje się krótki wers z Biblii związany z daną tajemnicą. Każda dziesiątka składa się z 10 fragmentów Pisma Świętego i 10 „Zdrowaś Mario”, dzięki czemu modlitwa i lektura Pisma łączą się się w jednym rytmie kontemplacji. ### Dlaczego warto? Taki sposób modlitwy pomaga skupić myśli, uniknąć automatyzmu i utrzymać serce w kontemplacji, pozwalając być głębiej obecnym duchowo w tajemnicach różańca. Różaniec przestaje być tylko powtarzaniem słów, a staje się modlitwą prawdziwie biblijną – opartą na Słowie Bożym medytacyjną która pozwala głębiej wejść w tajemnice Zbawienia. ### Dla kogo? To doskonała metoda zarówno dla tych, którzy zaczynają modlitwę różańcową, jak i dla tych, którzy praktykują ją od dawna, a którzy chcą na nowo odkryć jej głębię i podejść do niej nieco inaczej. ## Tajemnice Radosne [[#I. Zwiastowanie]] | [[#II. Nawiedzenie]] | [[#III. Narodzenie Pana Jezusa]] | [[#IV. Ofiarowanie Pana Jezusa]] | [[#V. Znalezienie Pana Jezusa]] ### I. Zwiastowanie 1. W szóstym miesiącu posłał Bóg anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja (Łk 1, 26-27) 2. Wszedłszy do Niej, [anioł] rzekł: «Bądź pozdrowiona, łaski pełna, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami» (Łk 1, 28) 3. Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co by miało znaczyć to pozdrowienie (Łk 1, 29) 4. Lecz anioł rzekł do Niej: «Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. (Łk 1, 30) 5. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus (Łk 1, 31) 6. Będzie On wielki i zostanie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca» (Łk 1, 32-33) 7. Na to Maryja rzekła do anioła: «Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?» (Łk 1,34) 8. Anioł Jej odpowiedział: «Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego okryje Cię cieniem (Łk 1, 35) 9. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym (Łk 1,36) 10. Na to rzekła Maryja: «Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego» (Łk 1, 38) ### II. Nawiedzenie 1. W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w [ziemi] Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. (Łk 1, 39-40) 2. Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, (Łk 1, 41a) 3. (...) a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona głośny okrzyk i powiedziała: «Błogosławionaś Ty między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. (Łk 1, 41b - 42) 4. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? (Łk 1, 43) 5. Oto bowiem, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. (Łk 1, 44) 6. Błogosławiona [jest], która uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Jej od Pana». (Łk 1, 45) 7. Wtedy rzekła Maryja:«Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy. (Łk 1, 46-47) 8. Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej.(Łk 1, 48a) 9. Oto bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia (Łk 1, 48b) 10. gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny. Święte jest Jego imię (Łk 1, 49) ### III. Narodzenie Pana Jezusa 1. Udał się także Józef z Galilei, z miasta Nazaret, do Judei, do miasta Dawidowego, zwanego Betlejem, ponieważ pochodził z domu i rodu Dawida, żeby się dać zapisać z poślubioną sobie Maryją, która była brzemienna (Łk 2, 4-5) 2. Kiedy tam przebywali, nadszedł dla Maryi czas rozwiązania. Porodziła swego pierworodnego Syna, owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie (Łk 2, 6-7) 3. W tej samej okolicy przebywali w polu pasterze i trzymali straż nocną nad swoją trzodą. (Łk 2, 8) 4. Naraz stanął przy nich anioł Pański i chwała Pańska zewsząd ich oświeciła, tak że bardzo się przestraszyli (Łk 2, 9) 5. Lecz anioł rzekł do nich: «Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu: dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan (Łk 2, 10-11) 6. I nagle przyłączyło się do anioła mnóstwo zastępów niebieskich, które wielbiły Boga słowami: «Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom Jego upodobania» (Łk 2, 13-14) 7. Udali się też z pośpiechem i znaleźli Maryję, Józefa i Niemowlę, leżące w żłobie. (Łk 2, 16) 8. Gdy zaś Jezus narodził się w Betlejem w Judei za panowania króla Heroda, oto Mędrcy ze Wschodu przybyli do Jerozolimy i pytali: «Gdzie jest nowo narodzony król żydowski? Ujrzeliśmy bowiem jego gwiazdę na Wschodzie i przybyliśmy oddać mu pokłon» (Mt 2. 1-2) 9. Weszli do domu i zobaczyli Dziecię z Matką Jego, Maryją; upadli na twarz i oddali Mu pokłon. I otworzywszy swe skarby, ofiarowali Mu dary: złoto, kadzidło i mirrę (Mt 2, 11) 10. Lecz Maryja zachowywała te sprawy i rozważała je w swoim sercu (Łk 2, 19) ### IV. Ofiarowanie Pana Jezusa 1. Gdy potem upłynęły dni ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, przynieśli Je do Jerozolimy, aby Je przedstawić Panu (Łk 2, 22) 2. A żył w Jerozolimie człowiek, imieniem Symeon. Był to człowiek prawy i pobożny, wyczekiwał pociechy Izraela (Łk 2, 25) 3. Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż zobaczy Mesjasza Pańskiego (Łk 2, 26) 4. (...) A gdy Rodzice wnosili Dzieciątko Jezus, (...) on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga (Łk 2, 27-28) 5. [Symeon mówił] «Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa. (Łk 2, 28-29) 6. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela» (Łk 2, 30-32) 7. Symeon zaś błogosławił Ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: «Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą (Łk 2, 34) 8. A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu» (Łk 2, 35) 9. Była tam również prorokini Anna, (...) Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą (Łk 2, 36-37) 10. Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy (Łk 2, 38) ### V. Znalezienie Pana Jezusa 1. Rodzice Jego chodzili co roku do Jerozolimy na Święto Paschy. (...) Kiedy wracali po skończonych uroczystościach, został Jezus w Jerozolimie (Łk 2, 41.43a) 2. a tego nie zauważyli Jego Rodzice. Przypuszczając, że jest w towarzystwie pątników, uszli dzień drogi (Łk 2, 43b-44) 3. i szukali Go wśród krewnych i znajomych. Gdy Go nie znaleźli, wrócili do Jerozolimy szukając Go (Łk 2, 44-45) 4. Dopiero po trzech dniach odnaleźli Go w świątyni, gdzie siedział między nauczycielami, przysłuchiwał się im i zadawał pytania (Łk 2, 46) 5. Wszyscy zaś, którzy Go słuchali, byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami. Na ten widok zdziwili się bardzo (Łk 2, 47-48) 6. a Jego Matka rzekła do Niego: «Synu, czemuś nam to uczynił? Oto ojciec Twój i ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie» (Łk 2, 48) 7. Lecz On im odpowiedział: «Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?» (Łk 2, 49) 8. Oni jednak nie zrozumieli tego, co im powiedział (Łk 2, 50) 9. Potem poszedł z nimi i wrócił do Nazaretu; i był im poddany (Łk 2, 51) 10. A Matka Jego chowała wiernie wszystkie te wspomnienia w swym sercu. (Łk 2, 51) ## Tajemnice Światła [[#I. Chrzest Pana Jezusa w Jordanie]] | [[#II. Pierwszy cud w Kanie Galilejskiej]] | [[#III. Głoszenie nauk o Królestwie Bożym]] | [[#IV. Przemienienie na górze Tabor]] | [[#V. Ustanowienie Eucharystii]] ### I. Chrzest Pana Jezusa w Jordanie 1. W owym czasie wystąpił Jan Chrzciciel i głosił na Pustyni Judzkiej te słowa: "Nawróćcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie" (Mt 3, 1–2) 2. Wówczas ciągnęły do niego Jerozolima oraz cała Judea i cała okolica nad Jordanem (Mt 3, 5) 3. Przyjmowano od niego chrzest w rzece Jordan, wyznając przy tym swe grzechy (Mt 3, 6) 4. Ja was chrzczę wodą dla nawrócenia; lecz Ten, który idzie za mną, mocniejszy jest ode mnie; ja nie jestem godzien nosić Mu sandałów. On was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem (Mt 3, 11) 5. Wtedy przyszedł Jezus z Galilei nad Jordan do Jana, żeby przyjąć chrzest od niego (Mt 3, 13) 6. Lecz Jan powstrzymywał Go, mówiąc: "To ja potrzebuję chrztu od Ciebie, a Ty przychodzisz do mnie?" (Mt 3, 14) 7. Jezus mu odpowiedział: "Pozwól teraz, bo tak godzi się nam wypełnić wszystko, co sprawiedliwe". Wtedy Mu ustąpił (Mt 3, 15) 8. A gdy Jezus został ochrzczony, natychmiast wyszedł z wody (Mt 3, 16a) 9. A oto otworzyły Mu się niebiosa i ujrzał Ducha Bożego zstępującego jak gołębicę i przychodzącego na Niego (Mt 3,16b) 10. A głos z nieba mówił: "Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie" (Mt 3, 17) ### II. Pierwszy cud w Kanie Galilejskiej 1. Trzeciego dnia odbywało się wesele w Kanie Galilejskiej i była tam Matka Jezusa. Zaproszono na to wesele także Jezusa i Jego uczniów (J 2, 1-2) 2. A kiedy zabrakło wina, Matka Jezusa mówi do Niego: "Nie mają już wina" (J 2, 3) 3. Jezus Jej odpowiedział: "Czyż to moja lub Twoja sprawa, Niewiasto? Czyż jeszcze nie nadeszła godzina moja" (J 2, 4) 4. Wtedy Matka Jego powiedziała do sług: "Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie" (J 2, 5) 5. Stało zaś tam sześć stągwi kamiennych przeznaczonych do żydowskich oczyszczeń, z których każda mogła pomieścić dwie lub trzy miary (J 2, 6) 6. Rzekł do nich Jezus: "Napełnijcie stągwie wodą!" I napełnili je aż po brzegi J 2, 7 7. Potem do nich powiedział: "Zaczerpnijcie teraz i zanieście staroście weselnemu!" Oni zaś zanieśli. (J 2, 8) 8. A gdy starosta weselny skosztował wody, która stała się winem - nie wiedział bowiem, skąd ono pochodzi, ale słudzy, którzy czerpali wodę, wiedzieli - przywołał pana młodego (J 2, 9) 9. i [starosta weselny] powiedział do niego: "Każdy człowiek stawia najpierw dobre wino, a gdy się napiją, wówczas gorsze. Ty zachowałeś dobre wino aż do tej pory" (J 2, 10) 10. Taki to początek znaków5 uczynił Jezus w Kanie Galilejskiej. Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie (J 2, 11) ### III. Głoszenie nauk o Królestwie Bożym 1. Oto Ja daję świadectwo o sobie samym oraz zaświadcza o Mnie Ojciec, który Mnie posłał. ( J 8, 12) 2. W Nim było życie, a życie było światłością ludzi, a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła. (J 1, 4-5) 3. Gdy Jan został uwięziony, Jezus przyszedł do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: "Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!" (Mk 1, 14-15) 4. Nie martwcie się zatem i nie mówcie: co będziemy jedli? co będziemy pili? czym będziemy się przyodziewali? Bo o to wszystko poganie zabiegają. Przecież Ojciec wasz niebieski wie, że tego wszystkiego potrzebujecie. (Mt 6, 31-32) 5. Starajcie się naprzód o królestwo Boga i o Jego sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane. (Mt 6, 33) 6. Tak Jezus obchodził wszystkie miasta i wioski. Nauczał w tamtejszych synagogach, głosił Ewangelię o królestwie i leczył wszystkie choroby i wszystkie słabości. (Mt 9,35) 7. A oto przynieśli Mu paralityka, leżącego na łożu. Jezus, widząc ich wiarę, rzekł do paralityka: «Ufaj, synu! Odpuszczone są ci twoje grzechy». (Mt 9, 2) 8. Wówczas Jezus, podniósłszy się, rzekł do niej: «Kobieto, gdzież [oni] są? Nikt cię nie potępił?»A ona odrzekła: «Nikt, Panie!» (J 8, 10-11a) 9. Rzekł do niej Jezus: «I Ja ciebie nie potępiam. Idź i odtąd już nie grzesz». (J 8, 11b) 10. Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane». (J 20, 22-23) ### IV. Przemienienie na górze Tabor 1. Po sześciu dniach Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba oraz brata jego, Jana, i zaprowadził ich na górę wysoką, osobno. (Mt 17, 1) 2. Tam przemienił się wobec nich (Mt 17, 2a) 3. twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło. (Mt 17, 2b) 4. A oto ukazali się im Mojżesz i Eliasz, rozmawiający z Nim. (Mt 17, 3) 5. Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: «Panie, dobrze, że tu jesteśmy; jeśli chcesz, postawię tu trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza». (Mt 17, 4) 6. Gdy on jeszcze mówił, oto obłok świetlany osłonił ich (Mt 17, 5a) 7. a z obłoku odezwał się głos: «To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie !» ( Mt 17, 5b) 8. Uczniowie, słysząc to, upadli na twarz i bardzo się zlękli. (Mt 17, 6) 9. A Jezus zbliżył się do nich, dotknął ich i rzekł: «Wstańcie, nie lękajcie się!» (Mt 17, 7) 10. Gdy podnieśli oczy, nikogo nie widzieli, tylko samego Jezusa. (Mt 17, 8) ### V. Ustanowienie Eucharystii 1. Tak nadszedł dzień Przaśników, w którym należało ofiarować Paschę. (Łk 22, 7) 2. Jezus posłał Piotra i Jana z poleceniem: «Idźcie i przygotujcie nam Paschę, byśmy mogli ją spożyć». (Łk, 22, 8) 3. A gdy nadeszła pora, zajął miejsce u stołu i Apostołowie z Nim. (Łk 22, 14) 4. Wtedy rzekł do nich: «Gorąco pragnąłem spożyć tę Paschę z wami, zanim będę cierpiał. Albowiem powiadam wam: Nie będę już jej spożywać, aż się spełni w królestwie Bożym». ( Łk 22, 15-16) 5. Potem wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie, rzekł: «Weźcie go i podzielcie między siebie; albowiem powiadam wam: odtąd nie będę już pił [napoju] z owocu winnego krzewu, aż przyjdzie królestwo Boże». (Łk 22,17-18) 6. Następnie wziął chleb, odmówiwszy dziękczynienie, połamał go ( Łk 22, 19a) 7. i podał im, mówiąc: «To jest Ciało moje, które za was będzie wydane: to czyńcie na moją pamiątkę!» (Łk 22. 19b) 8. Tak samo i kielich [wziął] po wieczerzy, mówiąc: «Ten kielich to Nowe Przymierze we Krwi mojej, która za was będzie wylana. (Łk 22, 20) 9. Rzekł do nich Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli nie będziecie jedli Ciała Syna Człowieczego ani pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym. (J 6, 53-54) 10. Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem. Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim. (J 6, 55-56) ## Tajemnice Bolesne [[#I. Modlitwa w Ogrójcu]] | [[#II. Biczowanie Pana Jezusa]] | [[#III. Cierniem ukoronowanie]] | [[#IV. Droga Krzyżowa Pana Jezusa]] | [[#V. Ukrzyżowanie Pana Jezusa]] ### I. Modlitwa w Ogrójcu 1. Potem wyszedł i udał się, według zwyczaju, na Górę Oliwną; towarzyszyli Mu także uczniowie. (Łk 22, 39) 2. Gdy przyszedł na miejsce, rzekł do nich: «Módlcie się, abyście nie ulegli pokusie». (Łk 22, 40) 3. Wziąwszy z sobą Piotra i dwóch synów Zebedeusza, począł się smucić i odczuwać trwogę. (Mt 26, 37) 4. Wtedy rzekł do nich: «Smutna jest dusza moja aż do śmierci; zostańcie tu i czuwajcie ze Mną».(Mt 26, 38) 5. A sam oddalił się od nich na odległość około rzutu kamieniem, padł na kolana i modlił się.(Łk 22, 41) 6. [modlił się] tymi słowami: «Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie ten kielich. Wszakże nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie!»(Łk 22, 42) 7. Wtedy ukazał Mu się anioł z nieba i pokrzepiał Go.(Łk 22, 43) 8. Pogrążony w udręce, jeszcze usilniej się modlił, a Jego pot był jak gęste krople krwi, sączące się na ziemię.(Łk 22, 44) 9. Gdy wstał od modlitwy i przyszedł do uczniów, zastał ich śpiących ze smutku. Rzekł do nich: «Czemu śpicie? Wstańcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie».(Łk 22, 45-46) 10. [Potem przyszedł do uczniów i rzekł do nich: «Śpicie jeszcze i odpoczywacie?] A oto nadeszła godzina i Syn Człowieczy będzie wydany w ręce grzeszników. Wstańcie, chodźmy! Oto blisko jest mój zdrajca».(Mt 26, 45-46) ### II. Biczowanie Pana Jezusa 1. A był zwyczaj, że na każde święto namiestnik uwalniał jednego więźnia, którego chcieli (Mt 27, 15) 2. Trzymano zaś wtedy znacznego więźnia, imieniem Barabasz (Mt 27, 16) 3. Pytał ich namiestnik: «Którego z tych dwóch chcecie, żebym wam uwolnił?» Odpowiedzieli: «Barabasza» (Mt 27, 21) 4. Rzekł do nich Piłat: «Cóż więc mam uczynić z Jezusem, którego nazywają Mesjaszem?» Zawołali wszyscy: «Na krzyż z Nim!» (Mt 27, 22) 5. Piłat widząc, że nic nie osiąga, a wzburzenie raczej wzrasta, wziął wodę i umył ręce wobec tłumu (Mt 27, 24) 6. mówiąc: «Nie jestem winny krwi tego Sprawiedliwego. To wasza rzecz» (Mt 27, 24) 7. A cały lud zawołał: «Krew Jego na nas i na dzieci nasze» (Mt 27, 25) 8. Wówczas uwolnił im Barabasza, a Jezusa kazał ubiczować i wydał na ukrzyżowanie (Mt 27, 26) 9. Lecz On był przebity za nasze grzechy, zdruzgotany za nasze winy (Iz 53, 5) 10. Spadła Nań chłosta zbawienna dla nas, a w Jego ranach jest nasze zdrowie (Iz 53, 5) ### III. Cierniem ukoronowanie 1. Żołnierze zaprowadzili Go na wewnętrzny dziedziniec, czyli pretorium, i zwołali całą kohortę (Mk 15, 6) 2. Ubrali Go w purpurę (Mk 15, 17a) 3. i uplótłszy wieniec z ciernia włożyli Mu na głowę (Mk 15, 17b) 4. a do prawej ręki dali Mu trzcinę (Mt 27,29a) 5. Potem przyklękali przed Nim i szydzili z Niego, mówiąc: «Witaj, Królu Żydowski!» (Mt 27,29b) 6. I policzkowali Go. (J 19, 3) 7. Przy tym bili Go trzciną po głowie (Mk 15, 19a) 8. pluli na Niego (Mk 15, 19b) 9. A gdy Go wyszydzili, zdjęli z Niego purpurę i włożyli na Niego własne Jego szaty (Mk 15, 20) 10. Podałem grzbiet mój bijącym i policzki moje rwącym Mi brodę. Nie zasłoniłem mojej twarzy przed zniewagami i opluciem (Iz 50, 6) ### IV. Droga Krzyżowa Pana Jezusa 1. Następnie wyprowadzili Go, aby Go ukrzyżować (Mk 15, 20). 2. Gdy Go wyprowadzili, zatrzymali niejakiego Szymona z Cyreny, który wracał z pola, (Łk 23, 26) 3. i włożyli na niego krzyż, aby go niósł za Jezusem (Łk 23, 26) 4. A szło za Nim mnóstwo ludu, także kobiet, które zawodziły i płakały nad Nim. (Łk 23: 27) 5. Lecz Jezus zwrócił się do nich i rzekł: «Córki jerozolimskie, nie płaczcie nade Mną; płaczcie raczej nad sobą i nad waszymi dziećmi! (Łk 23, 28) 6. Oto bowiem przyjdą dni, kiedy mówić będą: "Szczęśliwe niepłodne łona, które nie rodziły, i piersi, które nie karmiły" (Łk 23, 29) 7. Wtedy zaczną wołać do gór: Padnijcie na nas; a do pagórków: Przykryjcie nas! (Łk 23, 30) 8. Bo jeśli z zielonym drzewem to czynią, cóż się stanie z suchym?» (Łk 23, 31) 9. Przyprowadzili Go na miejsce Golgota, to znaczy miejsce Czaszki. (Mk 15, 22) 10. Tam dawali Mu wino zaprawione mirrą, lecz On nie przyjął. (Mk 15, 23). ### V. Ukrzyżowanie Pana Jezusa 1. Gdy przyszli na miejsce, zwane «Czaszką», ukrzyżowali tam Jego i złoczyńców, jednego po prawej, drugiego po lewej Jego stronie. (Łk 23, 33) 2. Lecz Jezus mówił: «Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią» (Łk 23, 34) 3. Jeden ze złoczyńców, których [tam] powieszono, urągał Mu: «Czy Ty nie jesteś Mesjaszem? Wybaw więc siebie i nas» (Łk 23, 39) 4. Lecz drugi, karcąc go, rzekł: «Ty nawet Boga się nie boisz, chociaż tę samą karę ponosisz? (...) I dodał: «Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa» (Łk 23, 40, 42) 5. Jezus mu odpowiedział: «Zaprawdę, powiadam ci: Dziś ze Mną będziesz w raju» (Łk 23: 43) 6. Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: «Niewiasto, oto syn Twój». Następnie rzekł do ucznia: «Oto Matka twoja» (J 19, 26– 27) 7. Około godziny dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem: «Eli, Eli, lema sabachthani?», to znaczy Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił? (Mt 27, 46) 8. Potem Jezus świadom, że już wszystko się dokonało, aby się wypełniło Pismo, rzekł: «Pragnę» (J 19, 28). 9. Stało tam naczynie pełne octu. Nałożono więc na hizop gąbkę pełną octu i do ust Mu podano. A gdy Jezus skosztował octu, rzekł: «Wykonało się!» (J 19, 29– 30). 10. Wtedy Jezus zawołał donośnym głosem: Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego12. Po tych słowach wyzionął ducha. (Łk 23: 46). ## Tajemnice Chwalebne [[#I. Zmartwychwstanie]] | [[#II. Wniebowstąpienie]] | [[#III. Zesłanie Ducha Świętego]] | [[#IV. Wniebowzięcie NMP]] | [[#V. Ukoronowanie Najświętszej Maryi Panny]] ### I. Zmartwychwstanie 1. Po upływie szabatu, o świcie pierwszego dnia tygodnia przyszła Maria Magdalena i druga Maria obejrzeć grób.(Mt 28, 1) 2. Kamień zastały odsunięty od grobu. A skoro weszły, nie znalazły ciała Pana Jezusa.(Łk 24, 2-3) 3. Gdy wobec tego były bezradne, nagle stanęło przed nimi dwóch mężczyzn w lśniących szatach. Przestraszone, pochyliły twarze ku ziemi, lecz tamci rzekli do nich: «Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych?(Łk 24, 4-5) 4. Pośpiesznie więc oddaliły się od grobu, z bojaźnią i wielką radością, i pobiegły oznajmić to Jego uczniom.(Mt 28, 8) 5. A oto Jezus stanął przed nimi, mówiąc: «Witajcie!» One podeszły do Niego, objęły Go za nogi i oddały Mu pokłon.(Mt 28, 9) 6. Wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia, tam gdzie przebywali uczniowie, choć drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: «Pokój wam!»(J 20, 19) 7. A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana.(J 20, 20) 8. Następnie rzekł do Tomasza: «Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż w mój bok, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym».(J 20, 27) 9. Tomasz w odpowiedzi rzekł do Niego: «Pan mój i Bóg mój!»(J 20, 28) 10. Powiedział mu Jezus: «Uwierzyłeś dlatego, że Mnie ujrzałeś? Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli».(J 20, 29) ### II. Wniebowstąpienie 1. Im też po swojej męce dał wiele dowodów, że żyje: ukazywał się im przez czterdzieści dni i mówił o królestwie Bożym (Dz 1, 3) 2. Zapytywali Go zebrani: «Panie, czy w tym czasie przywrócisz królestwo Izraela?» (Dz 1, 6) 3. Odpowiedział im: «Nie wasza to rzecz znać czasy i chwile, które Ojciec ustalił swoją władzą (Dz 1, 7) 4. ... ale gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc (Dz 1, 8a) 5. ... będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi» (Dz 1: 8b) 6. Po tych słowach uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu (Dz 1, 9) 7. Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga.(Mk 16, 19) 8. Kiedy uporczywie wpatrywali się w Niego, jak wstępował do nieba, przystąpili do nich dwaj mężowie w białych szatach (Dz 1, 10) 9. I rzekli: «Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? (Dz 2, 11) 10. Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba» (Dz 2, 11) ### III. Zesłanie Ducha Świętego 1. Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. (Dz 2, 1) 2. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. (Dz 2, 2) 3. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden (Dz 2, 3) 4. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić (Dz 2, 4) 5. Przebywali wtedy w Jerozolimie pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał, jak przemawiali w jego własnym języku. (Dz 2, 5– 6) 6. Wtedy stanął Piotr razem z Jedenastoma i przemówił do nich donośnym głosem: «Mężowie Judejczycy i wszyscy mieszkańcy Jerozolimy, przyjmijcie do wiadomości i posłuchajcie uważnie mych słów! (...) spełnia się przepowiednia proroka Joela (Dz 2, 14, 16). 7. W ostatnich dniach - mówi Bóg - wyleję Ducha mojego na wszelkie ciało, i będą prorokowali synowie wasi i córki wasze (Dz 2, 17; patrz: Jl 2, 28) 8. Niech więc cały dom Izraela wie z niewzruszoną pewnością, że tego Jezusa, którego wyście ukrzyżowali, uczynił Bóg i Panem, i Mesjaszem» (Dz 2, 36) 9. «Nawróćcie się - powiedział do nich Piotr - i niech każdy z was ochrzci się w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych, a weźmiecie w darze Ducha Świętego. (Dz 2, 38) 10. Ci więc, którzy przyjęli jego naukę, zostali ochrzczeni. I przyłączyło się owego dnia około trzech tysięcy dusz (Dz 2, 41) ### IV. Wniebowzięcie NMP 1. Wstań, moja przyjaciółko, moja śliczna, i przyjdź! (Pnp 2, 10) 2. Cała jesteś piękna, moja przyjaciółko, i nie ma w tobie żadnej skazy. (Pnp 4, 7) 3. Wyrusz, PANIE, na miejsce Twego odpoczynku wraz z arką Twojej potęgi! (Psalm 132, 8). 4. W niebie otworzyła się świątynia Boga, a w świątyni ukazała się Arka Jego Przymierza. (Ap 11, 19) 5. Na niebie ukazał się wielki znak: Kobieta obleczona w słońce. Pod jej stopami – księżyc, a na jej głowie – wieniec z dwunastu gwiazd. (Ap 12, 1). 6. „Kimże ona jest: wschodzi jak zorza, piękna jak księżyc, jaśniejąca jak słońce (Pnp 6, 10). 7. Raduj się, łaski pełna, Pan z Tobą (Łk 1, 28) 8. Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony owoc Twojego łona! (Łk 1, 42) 9. Odtąd wszystkie pokolenia będą mnie nazywać szczęśliwą, gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmogący. (Łk 1, 48b– 49) 10. Tyś wywyższeniem Jeruzalem, tyś wielką dumą Izraela, ty jesteś wielką chlubą naszego narodu. (Jdt 15, 9) ### V. Ukoronowanie Najświętszej Maryi Panny 1. Przyszła więc Batszeba do króla Salomona(...). Król wyszedł jej na spotkanie i oddał jej głęboki pokłon (1 Krl 2, 19) 2. ...potem usiadł na swoim tronie. Ustawiono również tron dla matki króla, która usiadła po jego prawej stronie. (1 Krl 2, 19) 3. Wtedy powiedziała do niego: „Mam do ciebie jedną małą prośbę. Nie odmawiaj mi!” (1 Krl 2, 20) 4. Król jej odpowiedział: „Proś, moja matko, gdyż tobie nie odmówię” (1 Krl 2, 20) 5. [Archanioł Gabriel powiedział do Maryi:] Oto poczniesz i urodzisz syna, i nadasz Mu imię Jezus. Będzie On wielki i zostanie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego ojca Dawida. (Łk 1, 31–32) 6. [Elżbieta zawołała do Maryi:] Czemu zawdzięczam to, że matka mojego Pana przychodzi do mnie? (Łk 1, 43) 7. Na niebie ukazał się wielki znak: Kobieta obleczona w słońce. Pod jej stopami – księżyc (Ap 12:1a) 8. ... a na jej głowie – wieniec z dwunastu gwiazd. (Ap 12:1b) 9. I urodziła syna – mężczyznę, który będzie pasł wszystkie narody laską żelazną (Ap 12, 5a) 10. Jej dziecko zostało porwane do Boga, przed Jego tron (Ap 12, 5b)